O augmentacji kości mówimy przy okazji leczenia implantologicznego. Aby było możliwe jego wdrożenie, tkanka kostna w miejscu założenia implantu musi być w odpowiednio dobrym stanie. Są jednak pacjenci, u których obserwuje się zanik kostny. Nie można u nich rozpocząć leczenia implantologicznego. Trzeba w pierwszej kolejności dobrze przygotować tkankę kostną, czemu służy augmentacja kości.

Augmentacja kości, czyli nadbudowa kości

Zaawansowana technologia i postęp medycyny pozwalają na wdrożenie leczenia implantologicznego u osób, u których wcześniej nie było to możliwe. Umożliwia to augmentacja kości, nazywana również sterowaną regeneracją kości. Polega ona na wypełnieniu ubytków w kości. Zabieg ten ma na celu poprawę jakości tkanki kostnej u pacjenta przygotowywanego do leczenia. Wypełnienie ubytków odbywa się przy użyciu biomateriałów. O tym, który zostanie wykorzystany, decyduje lekarz na podstawie oceny stanu uzębienia pacjenta.

Wstępny etap leczenia ortodontycznego

Gumki separacyjne mają przygotować odpowiednio zęby do założenia aparatu ortodontycznego, więc zakłada się je na początku leczenia, jeszcze przed zamocowaniem aparatu, ale po wykonaniu wycisków. Korzysta się z nich przez okres 3-7 dni. Samo założenie separatorów trwa kilka minut. Odbywa się to przy pomocy specjalnych kleszczy, które ułatwiają umieszczenie gumek we właściwym miejscu pomiędzy zębami. Przed założeniem aparatu ortodontycznego gumki separacyjne są usuwane. Nie ma potrzeby noszenia ich wraz z aparatem. Nie zakłada się ich ponownie również po zdjęciu aparatu.

• Kości autogenne – są obecnie uważane za najbezpieczniejsze. Od pacjenta pobierana jest wcześniej kość, zazwyczaj z obszaru żuchwy, a następnie zostaje wszczepiona w miejsce ubytku.
• Kości homogenne – pozyskiwane są z banku kości i pochodzą od innych dawców.
• Materiały alloplastyczne – mają pochodzenie organiczne i nieorganiczne i są materiałami syntetycznymi.
• Kości ksenogenne – pochodzą od przedstawiciela innego gatunku, od zwierząt.
• Kości izogenne – pochodzą od innego dawcy, wykazującego zgodność z pacjentem pod względem genotypu.

Kiedy wykonuje się augmentację kości?

Augmentacja kości najczęściej poprzedza leczenie implantologiczne. Jest wykonywana w momencie, kiedy jakość kości, ale też jej ilość w miejscu wymagającym leczenia uniemożliwia wszczepienie implantu. To jednak nie jest jedyne wskazanie do augmentacji kości. Zaleca się jej przeprowadzenie u pacjentów z zaawansowanymi chorobami przyzębia. Zdarza się, że w takich przypadkach dochodzi do utraty tkanki kostnej. Podobnie postępuje się przy zaawansowanych zmianach okołowierzchołkowych. Augmentacja kości ma też swoje zastosowanie po ekstrakcji zębów. Jest wykonywana, jeśli w procesie gojenia się zębodołu wystąpił zanik kostny.

Wieloetapowy zabieg augmentacji kości

Augmentacja kości jest procesem złożonym i wymaga kilku wizyt w gabinecie stomatologicznym. Sam zabieg poprzedza oczywiście diagnostyka obrazowa. Lekarz musi dokładnie ocenić stan tkanki kostnej pacjenta, a następnie na podstawie wyników i własnych wniosków ustalić, który rodzaj wypełnienia zostanie w tym konkretnym przypadku zastosowany. W przypadku kości autogennej lekarz wykonuje autoprzeszczep, a w każdym innym korzysta z gotowych materiałów. Zabieg odbywa się przy znieczuleniu. Najpierw odpreparowany zostaje płat błony śluzowej i tkanki okostnej. Następnie wprowadza się w tym miejscu materiał wypełniający, po czym pokrywa się go membraną, której celem jest ochrona przed wrastaniem tkanek miękkich. Przebudowa wszczepionego materiały trwa ok. 4-6 miesięcy. W tym czasie bardzo ważna jest właściwa higiena jamy ustnej. Odbywają się też wizyty kontrolne, podczas których lekarz sprawdza, czy cały proces przebiega prawidłowo. Zaleca się też stosowanie leków, aby złagodzić ewentualne dolegliwości bólowe, a także zminimalizować ryzyko wystąpienia powikłań tj. odrzucenie przeszczepu, zakażenie rany czy też niewystarczające nadbudowanie się kości. Augmentacja kości jest zabiegiem, który w wielu przypadkach stanowi podstawę wdrożenia leczenia implantologicznego. Bez niego wszczepienie implantu jest niemożliwe. Powodzenie zabiegu zależy w znaczącym stopniu od właściwego wyboru materiału, staranności jego przeprowadzenia przez lekarza i stosowania się przez pacjenta do jego zaleceń.